Vandaag was weer een avontuurlijke en bij momenten hachelijke dag: achterop een motor door het platteland scheuren naar verschillende bezienswaardigheden. Als eerste ging ik weer een treurig monument bekijken: de moord-grot in Phnom Sampeau. Apart hieraan was dat mijn motor niet mee naar boven mocht, ik moest een nieuwe motor en chauffeur inhuren. Erg commercieel dacht ik in het begin, maar toen de klim naar boven begon merkte ik de reden. De berg is zo stijl dat de motor van mijn gids nooit omhoog kan komen. Helaas was deze motorrijder niet zo’n voorzichtige rijder als mijn gids en ik moest mij dan ook zeer krampachtig vasthouden om niet achterover van de motor te vallen. Boven aangekomen kon ik eerst genieten van het mooie uitzicht op de Phnom Krapeu (Krokodillen berg). Daarna ging ik de grot in en net als in Phnom Penh werden hier ook mensen vermoord. De schedels liggen tentoongesteld naast een gigantische gouden Buddha in lig-positie. Daarna om het treurige gevoel van mij af te schudden heb ik nog maar wat tempels boven op de grot bekeken en foto’s gemaakt van een aapje dat erg genoot van alle aandacht.

Volgende stop was de Phnom Banan. Hoewel de rit over de slechte wegen nog goed te doen was, schrok ik me rot toen we opeens langs een slang reden. Ondanks een temperatuur van rond de 30 graden kreeg ik het toch een beetje fris op dat moment. Gelukkig had de slang geen zin om dezelfde richting als ons op te gaan… Aangekomen bij de Phnom Banan viel de oorlogsgeschiedenis van Cambodja meteen op: overal hingen bordjes aan de bomen gespijkerd met een waarschuwing voor landmijnen erop. Dit was een duidelijk teken: ga het pad niet af of je loopt kans op een mijn te stappen. Volgens de gids en lokale bevolking zijn deze schilden oud en zijn de mijnen inmiddels geruimd, iets wat ik niet wilde controleren op correctheid. Om boven te komen was het slechts een klein klimmetje van 358 traptreden naar de top waar de Prasat Banan is. De Prasat Banan wordt wel van gezegd dat het de inspiratie is voor de later gebouwde Angkor Wat, al is de Prasat Banan wel een stuk kleiner en helaas minder goed door de tijd gekomen. Om het zware werk te overleven werd ik ongevraagd, maar wel erg gewaardeerd, geholpen door een vrouwtje dat constant met een waaier naar me zat te wapperen en hiermee koele lucht mijn kant op blies. Dit bleef ze constant doen, trap op, rondkijken bij de tempel en trap af. Ik voelde me voor even heel erg royaal.

Na een korte lunchpauze en rust genomen te hebben in een hangmat, gingen we weer verder. Hier kwamen we op de slechtste wegen die ik tot nu toe heb meegemaakt. Zo veel hobbels dat als ik me niet vasthield ik dacht van de motor te vallen. Hoewel mijn gids erg aardig was, was hij niet de slimste: hij kon de weg niet meer vinden naar de bamboe trein. Hij nam de smalste paadjes waar ik van denk dat geen mens er ooit heeft gelopen, dwars door de velden. Op één punt was het zo smal tussen de bomen en bosjes door, dat ik moest afstappen. Met de bordjes van “Danger!! Mines!!” nog in me geheugen gegrift, is het niet lastig voor te stellen dat het angstzweet me de enkels instroomden. Ik probeerde nog te denken aan het gezegde dat de monnik mij gisteren had meegedeeld dat als je ergens bang voor bent het ook snel uit zal komen. Blijkbaar heb ik mijn angstige gedachten om kunnen buigen in iets anders, want ik heb nog steeds al mijn armen en benen (fyi ik leef ook nog).

Na deze spannende minuten hebben we eindelijk de bamboe trein gevonden. Wat is dat cool! Het ging sneller als verwacht en omdat op mijn bamboe trein 2 motors hadden, hadden wij voorrang op het tegenkomend verkeer. Tegenkomende bamboetreinen moeten dan hun voertuig afbouwen en van de rails halen, iets dat in een paar seconden gedaan is.

Na deze (in)spannende dag had ik nog eventjes de tijd om uit te rusten in het hotel. Ik was zo snel door de bezichtigingen gegaan en met de extra dag beschikbaar vanwege de geannuleerde terugvlucht, besloot ik mijn reis aan te passen en nog een extra plaats toe te voegen aan mijn reis: Sihanoukville. Om tijd te besparen besloot ik om met de nachtbus te gaan.

Today I sat on the back of a motor who drove me around the countryside. First stop was the Phnom Sampeau, a killing cave with some temples. The caves with plenty of skulls were saddening my mood, but luckily a funny monkey on top of the cave created some well needed distraction. From the top of the cave was a great view of the countryside and the Phnom Krapeu (Crocodile Mountain).

After the Sampeau we continued to the Phnom Banan. En route I encountered the first snake during my trip and it sent chills over my spine. Thank God the snake decided to go a different direction than us. At the foot of the Phnom Banan were plenty of signs with the text “Danger!! Mines!!”, but the locals tried to convince me that the mines are already dismantled. On top of the Phnom Banan, just a mere 358 steps, is the Prasat Banan, a temple which was the inspiration for the Angkor Wat Temple. A nice woman helped me by continuously waving a fan in my direction and thus cooling me down, very welcoming indeed.

Last stop for today was the, by local standards, famous bamboo train, but before we got there we had a hair raising ride. The roads were horrible in this area and worse, the driver couldn’t find the way! He took the most hidden roads one could imagine and it seemed as if nobody had been there for a long time. My thoughts went to the signs with warnings about the mines which I’ve seen a bit earlier and sweat was running down my whole body. I tried to remember the saying the monk told me the day before: if you’re afraid something will happen then it will soon. I must have successfully thought about something else as I still have all my arms and legs.

Alive and well we made it to the bamboo train. I shared a train with a French guy and his guide. This made our train carry a total of 6 people (2 tourists, 2 guides, 2 train operators) and 2 motors, giving us priority on the track. Our on comers had to make space for us on the single track by taking off their bamboo train and building it up after we passed. Taking the train off or on the track is an easy task and done in no time.

After this exciting day I still had some time to rest in the hotel. As my return flight got cancelled and is now departing one day later, I have extra time. I decided to spend the rest of the time in another place: Sihanouk Ville. To get there, I arranged a night bus via Phnom Penh.