Vroeg in de ochtend kwam onze bus aan in Banaue. Snel naar een guesthouse gegaan en een kamertje genomen, dit keer gelukkig met een eigen (schone!!!) badkamer. Daarna zijn we na een ontbijtje samen met 3 anderen met onze ingehuurde jeep en gids op pad gegaan richting Batad. Na een soms angstige rit langs hoge kliffen en met modder bedekte hobbelige wegen waren wij gelukkig heelhuids aangekomen. Vanaf de parkeerplaats was het nog een 45 minuut durende klim af (en soms op) naar het dorpje. Batad ligt geheel tussen de Ifugao rijstterrassen en is heel erg mooi om te zien. De bergtoppen staken door de wolken door. Bij het uitkijkpunt aangekomen bleven Xenia en een Koreaanse vrouw achter terwijl ik samen met de rest door liep richting de Tappiya waterval. Erg mooi en een duikje in het water kon ik niet weerstaan. Had ik dat maar wel gedaan, want jeetje wat was dat water ijskoud! Na deze verkoelende duik begon de zware tocht omhoog. Naar beneden gaat altijd een stuk sneller, maar dit was echt heel erg vermoeiend. Toen het begon te regenen werd het er niet makkelijker op. Het zand veranderde in modder en de modder wilde heel graag mijn schoenen behouden, ik bleef geregeld steken in de modder. Als we niet bleven steken, dan begonnen we wel te glijden. De klim naar boven werd de hel van 2011, de 2 zwaarste uren uit mijn korte sportieve leventje!

Bij de parkeerplaats aangekomen stond de jeep al op ons te wachten. De rit naar beneden was nog heftiger als toen we omhoog reden: de laagstaande wolken en regen maakten het een hobbelige en langzame rit. Ver vooruitkijken konden we niet doordat we door de wolken reden. De vlag met de bijbelse tekst maakte ons er ook niet geruster op: God bless us on this journey. Leuk, als je dan erachter komt met vrijwel alleen maar atheïsten en 1 Jehova in de jeep te zitten...

Afijn, we zijn goed aangekomen bij ons guesthouse. Meer als een snelle kleine hap ging er niet in. Zin om het dorpje te bekijken had ik ook niet meer, het enige dat ik wil is slapen en mijn gebroken lijfje rust geven. Om dat te doen moet ik alleen nog een paar trappen oplopen naar onze kamer...

Early in the morning we arrived in Banaue and checked-in at the Uyami Greenview Lodge. After a quick breakfast, Xenia and I joined 3 other people and rented a Jeepney and guide to drive us to Batad. Batad is a village in the mountains, enclosed by the Ifugao rice terraces. To reach the village, we had to drive up a steep dirt road, passing cliffs with a near endless bottom. Once we got to the end of the road, we had to hike for about 30 minutes to get to the viewpoint. Xenia and the Korean woman stayed behind, the fear of highed got to them. I continued with 2 others guys to the Tappiya waterfall and enjoyed a very cold swim there. After this refreshing swim, the hard part came: climbing back up. This took 2 horrible hours during which it even started to rain. Our shoes got stuck in the mud, if we didn't get stuck than our feet slipped away. Completely exhausted we arrived back at our Jeepney just before dusk. The drive down was so much more harrowing than up: the dirt road was slippery and the mud so much more. The clouds were hanging low so we had almost no vissability. The sign 'Godd bless this journey' didn't give us the confidence we needed, given that most of us were atheists...

Luckily we made it down the mountain alive and are now back in our guesthouse. A small dinner was enough, all I need is to let me old and broken body get to rest. All that stands between me and my sleep are those damned stairs...