27000 stappen lopen, een betere slaappil kan je niet bedenken, hoe KO ik was toen ik eenmaal terug was op mijn kamertje. Als ik voor vertrek had geweten dat ik zoveel zou lopen deze dag dan had ik wel wat betere loopschoenen meegenomen...

Eerder op de dag, de teller staat nog op 0. De wandeling voert mij als eerst naar de Higashi Hongan-ji. Wat een mooie tempel hoort te zijn, staat helaas in de stijgers. Wel kon ik een blik naar binnen werpen en er was een soort van ceremonie gaande. De uitnodiging heb ik nooit in de brievenbus gekregen, dus ben ik maar weg gelopen.

De wandeling voert mij verder, dwars door de hoofdstraat van Kyoto. Tegen de 4000 stappen heb ik het echt wel gehad, tijd voor de metro. En hallelujah, ik word nog eens verrast door het hoge prijspeil van Japan, de metro in Kyoto is nog een stukkie duurder als Tokyo!!! Bijna 2,50 euro voor 2 haltes (met geluk een zitplekje, koffie en broodje zijn helaas niet inbegrepen, het lijkt wel een budget vlucht Nederland-Spanje).

Bij de halte Imadegawa moest ik uitstappen en daar stond al heel erg netjes aangegeven hoe ik verder moest lopen naar het Keizerlijk Paleis. Ik had geluk, er was nog een plekje vrij voor de middag rondleiding. Zonder gids mag je hier niet komen en er moet dus vooraf een plekje gereserveerd worden, iets wat Japanners niet zo waarderen als ik het goed begrepen heb, want dit paleis wordt hierdoor niet populair bevonden.

De medewerkers bij de reserveringsbalie konden redelijk Engels, zelfs zo goed dat ze mij konden vertellen welke bus ik nodig had om tussendoor nog eventjes naar de Ginkaku-ji te gaan, welke ook wel de zilveren paviljoen genoemt wordt. Zilver is het paviljoen niet, maar mooi om te zien in de prachtig aangelegen tuin zeker wel.

Mijn wandeling vervolgt zich via de Tetsugaku-no-Michi, ofwel het filosofie pad. Dit paadje was op het moment dat ik er was nog niet echt bijzonder. Helaas ben ik er te vroeg, pas als de bloezems bloeien moet het hier erg mooi zijn. Na tien minuutjes lopen buig ik af en beklim ik een stijle helling naar de Honen-in.

Bij de Honen-in had ik niet zoveel tijd, ik moest mij terug haasten naar het keizerlijk paleis, als je te laat bent mag je niet meer mee met de tour. De tour begon zoals gewoonlijk in Japan precies op tijd, met een video. Na de video liet de gids ons het paleis complex bezichtigen. Helaas mag je nergens naar binnen, het paleis wordt nog steeds gebruikt als de keizer in Kyoto is, maar van buitenaf kregen wel al een mooie indruk en zo konden we ook nog eens de tuinen bekijken. Na een dik uur hebben we het hele terrein rondgelopen en was het tijd voor mij om snel door te gaan, naar de Kinkaku-ji, de gouden paviljoen. De bus hiernaartoe reed vlotjes door en gelukkig wordt er in de bus bij belangrijke bezienswaardigheden zelfs in het Engels aangekocht dat je uit moet stappen. Handig.

15000 stappen, de voetjes beginnen te zeuren dus was het tijd voor een eet- en drinkpauze. Neerploffen op een bankje voor de entree van de Kinkaku-ju en snel wat wegwerken om maar niet teveel tijd te verliezen. Na deze vlugge hap/slok kon ik dan eindelijk deze gouden paviljoen aanschouwen. In tegenstelling tot de Ginkaku-ji (zilveren paviljoen) is deze daadwerkelijk goud kleurig en heel erg mooi om te bekijken. Op zulke plaatsen voel ik mijn innerlijke Japanner naar boven komen en moet ik natuurlijk ook foto's maken, CHEEZZZZZZZZ!!!

De laatste beproeving van deze dag, de Ryoan-ji. Deze tempel ligt op een half uurtje lopen vanaf de Kinkaku-ji, helaas werd er niet beschreven dat je af en toe ook heuvelop moest. Conclusie: moe. Kapot van het lopen kon ik niet zo zeer meer genieten, maar was het vooral afzien geworden. Tegen de tijd dat ik klaar was met het bekijken van de Ryoan-ji was het complex ook al gesloten en ging ik direct met de bus terug naar mijn hotel, die voeten hadden hun rust wel verdient na een slordige 23000 stappen.

Na even een dutje gedaan te hebben op het tatami bed was het al weer donker. Ik had inmiddels weer wat energie terug en besloot om toch noch maar eventjes op stap te gaan, naar de Yasaka-Jinja. Dit tempelcomplex is in het donker zeer mooi verlicht dat ik denk dat het dagbeeld er niet aan kan tippen. Overal hangen lantaarns en het is echt een aanrader om dit in het donker te bekijken.

Het was nog niet zo laat dus ik dacht, laat ik een stukje lopen door de stad. Helaas verdwaalde ik en omdat ik geen Japans kon, was de bus niet echt een optie. Het naamkaartje van het hotel was ik ook vergeten, een taxi zou dus ook problematisch worden. Het enige dat ik bij me had was een engelstalig plattegrondje waarop vrijwel geen enkele straatnaam geschreven was. Mijn enige punt van herkenning was slechts het treinstation. Gelukkig kon ik mij nog het woord daarvoor herinneren, Kyoto-Eki, Kyoto station. Na een ruime anderhalf uur had ik uiteindelijk het station gevonden en daar vandaan was het eenvoudig verder naar het hotel.

27000 stappen. Doodmoeie voeten. En een wijze les rijker: volgende keer toch maar de reisgids, plattegrond en naamkaartje van het hotel in het Japanse schrift meenemen. Al kon ik mij dat op dat moment niet bedenken, het enige waar ik aan dacht was mijn bed en hoe heerlijk ik zou gaan slapen.