7:30 RINGGGGGGGGG!!!!!!!!!!!!!!!! Aghhhh, het is weer tijd om op te staan, een mens dat veel wil zien in weinig tijd moet af en toe een grote opoffering over hebben, in dit geval mijn schoonheidsslaapje dat wreed verstoord wordt door een luid rinkelend alarm. Snel douchen, aankleden, krentebollen kopen bij de 7/11 en gaan met die banaan naar het treinstation. Vandaag ga ik met de Kintetsu trein een dagje naar Nara, op ongeveer een uurtje afstand met de trein. Het is mogelijk om met een rechtstreekse sneltrein te gaan, maar aangezien deze maar iets van 10 minuten sneller is en 2x zo duur als de stoptrein, is de keuze voor de stoptrein snel gemaakt. Vlakbij Nara is het tijd om over te stappen en met behulp van zeer vriendelijke conducteurs die op het perron aan het controleren zijn stap ik gelukkig over op de juiste trein.

Eenmaal aangekomen in Nara krijg ik bij het verlaten van het station het gevoel in een Disney film beland te zijn, om preciezer te zijn Bambi. Overal lopen hertjes rond! Je mag ze voeren, aaien en foto's maken. Vechten met omstanders voor wie als eerswt een foto wil is niet nodig, er lopen wel honderden herten rond in Nara. Zo schattig, vooral als ze hun tong scheef uit hun bekkie steken of dat ze je met hun koppie een zet geven in de hoop dat je wat te eten laat vallen. Ze schooien nog erger dan Nox en Bob, onmogelijk maar waar.

Een weg banend langs alle hertjes (wat niet makkelijk is!) loop ik door naar de Todai-ji. De Todai-Ji bestaat uit een openingspoort, de Nandai-mon en de een tempel met een gigantische Buddah, de Daibutsu-den. Het gebouw waar deze Buddha staat is ook indrukwekkend op zichzelf, het schijnt 's werelds grootse gebouw te zijn dat van hout is gemaakt, en dan is dat nog slechts een reconstructie op 2/3 schaal, in één woord is dit alles tezamen dus erg indrukwekkend.

Na de Todai-ji loop ik door het park (Nara-koen) een bosrijke heuvel op om nog meer tempels te bekijken (de Nigatsu-do en de Sangatsu-do). Vanaf het balkon van de tempels is er nog een mooi vergezicht te bewonderen.

De wandeling gaat verder, dieper het bos in en nog hoger de heuvels op (die arme voeten, als ze konden praten zouden ze zich zeker beklagen, die twee arme dingen zijn al dat geloop totaal niet gewend...) naar de Kasuga Taisha. Het pad de heuvel op is aan weerszijden versierd met stenen lantaarns en mini tempels (ofzoiets). Eenmaal boven aangekomen bij de Kasuga Taisha tempel staan er rijen met schoolkinderen van een meisjes school. Ik wordt gelijk uit mijn droom gehaald dat Japanse schoolmeisjes altijd korte rokjes dragen zoals in de Japanse films, deze zijn totaal kerkelijk kuis. Jammer, weer een droom die weggevaagd is.

Vanwege die lange rijen met mensen heb ik maar besloten om niet te betalen om de tempel in te gaan, veel valt er waarschijnlijk niet te zien met zoveel mensen in een redelijk kleine ruimte, en loop weer richting trein station. Voor vertrek kwam het Kofuku-ji complex nog op mijn pad. Helaas zijn er van de 4 gebouwen slechts 2 te bewonderen, de rest staan in de stijgers voor een renovatie (alweer?!?!?!), maar wat ik zag was zeker de moeite waard. Oorspronkelijk moesten er iets van 175 gebouwen staan, maar die hebben de tand des tijds helaas niet overleefd. Op het terrein van de Kofuku-ji waren er nog zeer veel hertjes en ik kon het niet laten om nog een paar foto's van ze te maken. De kleinere hertjes waren zo leuk, je zou er haast eentje meenemen.

Al het geloop van deze nog korte dag had zijn tol inmiddels geëist: ik had honger!!! Met een rammelende maag moest ik toen maar eens op zoek gaan naar een restaurant en snel ook. Bij de Babyface bleek men een Engels menu te hebben en zelfs 1 lege tafel. Hoe teleurgesteld ik was toen bleek dat er van de 10+ pagina's nog niet eens 1 hele bladzijde was vertaald. Op sommige pagina's was slechts 1 à 2 gerechten/drankjes vertaald, veel keus bleef er hierdoor niet over en ik was hierdoor eigenlijk verdoemt tot het eten van een Nasi. Deze was ronduit slecht. Japanners zijn toch de keukenprinsen (en -sessen) dacht ik altijd, maar dit was niet veel maar dan rijst in een bak olie. Bah! Maar wie honger heeft is blijkbaar nog steeds in staat dit te eten, het zal wel heel erg gesteld geweest zijn met mij, laten we het er maar op houden dat het een moment van zwakte was...

Na deze 'overheerlijke' maaltijd was het tijd om met de trein terug te gaan richting Kyoto. Het kaartje kopen was appeltje-eitje, de trein vinden het tegenovergestelde... Na dit keer lang rond te moeten vragen, kom ik eindelijk bij de juiste trein uit, toch???